De filosoof Duitse Jürgen Habermas in Athene, 6 augustus 2013. LOUISA GOULIAMAKI / AFP
De Monde.fr. 23.02.2014 op 12 :39 • de 24.02.2014 op 10 :47 bijgewerkt
Repolitisons het Europese debat
door Jürgen Habermas
Onze tijd wordt gekenmerkt door een groeiende wanverhouding tussen een mondiale samenleving in het proces van systemische homogenisering en versnippering van de wereld van de Staten, die bleef onveranderd. Resulterend in ernstige problemen. Staten geïntegreerd met de geesten en geweten van hun burgers zijn in staat om effectief unieke collectieven op basis van de vorming van democratische wil handelen, en opzettelijk invloed op hun samenlevingen.
Maar deze Staten is altijd verstrikt dieper in functionele rapporten die, buiten het medeweten van hen, sluipen over nationale grenzen heen. Het gezicht van de politiek ongewenste gevolgen van deze systemische integratie, behoefte aan een verordening wordt gevoeld, terwijl natiestaten zijn minder en minder kunnen inspelen.
VERDEDIGING VAN DE NATIESTAAT
Politici en burgers zich bewust zijn van dit verlies van capaciteit voor politieke actie, en vasthouden met allemaal hoe meer fel aan de natiestaat en haar grenzen, maar doorlaatbaar geworden sinds een lange tijd. Deze verdediging van de natiestaat is begrijpelijk vanuit een psychologisch perspectief, maar het is paradoxaal.
Flexibiliteit nu ontbreekt de natiestaat kan inderdaad worden hersteld op het supranationale niveau. En dat is ook wat er gebeurt in de vorm van internationale samenwerking : met het snel groeiende aantal invloedrijke internationale organisaties, een vorm van governance, geroemde, gepresenteerd als een verovering, heeft in de tussentijd opgebouwd, buiten de natiestaat.
Maar deze internationale verdragen grotendeels de democratische controle ontsnappen. Een alternatieve oplossing is het opleiden van supranationale gemeenschappen die, als ze niet over het geheel genomen formaat staat doen, ook kan in principe voldoen aan de democratische criteria van legitimiteit.
Omdat alleen op deze manier wij op met de Europese Unie zijn, kan leiden tot een trans-nationalisatie van de democratie, de werkzaamheden van de Europese Unie is al gerechtvaardigd om redenen van democratische zelf affirmation, tegen normatief onveranderlijk beperkingen van een mondiale samenleving die netwerken op de systemische modus.
VOOR HERREGULERING EUROPESE, TEGEN EEN DEMOCRATIE
Het Europese maatschappijmodel betreurd door zoveel mensen is gebaseerd op het interne verslag van de sociale toestand en de democratie. Als de verhoging is blijvend, sinds twee decennia van sociale ongelijkheid (een trend die empirisch bewezen voor geïndustrialiseerde landen), doet geen reverse, dit verslag zal scheuren.
Deze drift naar een splitsing van het bedrijf combineert in een verontrustende trend aan politieke verlamming groeien, evenals een uitgesproken desinteresse van de kiezers die behoren meestal naar de armste lagen, dat wil zeggen de erosie van gelijke vertegenwoordiging van de kiezers en het gehele spectrum van belangen.
Er is geen behoefte om te delen vereisten marxisten te herkennen in de ontketening van het kapitalisme in de financiële markten een van de doorslaggevende redenen voor deze ontwikkeling – en tot slot dat we een herregulering van de mondiale bancaire sector verricht is het geven van elke kans van slagen, en met name in een economisch gebied met ten minste het gewicht en de omvang van het eurogebied.
De werking van de Europese banken, die niet langer winstgevend een virtueel kapitaal kunnen investeren opgeblazen, afgesneden van de reële economie, precies in de eerste plaats een gemeenschappelijke Europese oplossing vergt. En afgezien van de voor de hand liggende offers in crisis Staten hoofdzakelijk vallende bezuinigingsmaatregelen, offert waarvan wij weten reeds vandaag de schaal, aan het einde van de crisis is dat we kunnen vinden zijn slachtoffers, die de Piper betaald. Dit is ook afhankelijk van het beleid dat we kiezen voor vandaag.
Echter, de voortzetting van de Europese eenwording kan plaatsvinden in plaats daarvan op de defensieve modus op de aanvallende modus. In ieder geval vertrouwen ze niet op deze emancipatorisch visies onder de controle van een soort intuïtief bewijs dat had eens geïnspireerd de Europese constitutionele veranderingen – zoals deze visies die nu de opstanden in Arabische, Oost-Europese of Aziatische landen waar woede is borrelt.
DE TEKORTKOMINGEN VAN DE ELITES VAN HET BELEID
Europeanen hebben alle reden om te willen een politieke Unie. Maar het resultaat, dat bestaat uit een uitbreiding van de gebruikelijke “copes” van hun natie-staten, om een hoger niveau te delen met andere landen, is niet het soort intuïtieve aanwijzingen dat het Europese project ooit was geweest.
Claus Offe beschreven “gevallen” waarop het Europese project tussen de “economische beperkingen” en “politiek haalbaar verzanden”. Deze uitzichtloze situatie is ook een gevolg van de tekortkomingen van de politieke elites van hun onvermogen of hun weigering om te koppelen van hun respectieve bevolking ter bestemder tijd tot het proces van eenwording. Vandaag, het is vooral de verantwoordelijkheid van politieke partijen en media over het inhalen van onderwijs doen.
Ik beperk mij ter rechtvaardiging van de noodzaak van politieke verandering door drie dringende problemen, maar tot nu toe algemeen geweigerd. De Duitse bondsregering heeft, sinds mei 2010, en heel krachtig, betoogt vooral de positie van de semi-hegemonique van Duitsland in Europa.
Het heeft dus bewijs gegenereerd in Europees binnenlands beleid, dat alle retoriek van verzoening beteugelen. Daarnaast heeft de crisisbeheersing in de afgelopen jaren geleid tot een informele uitbreiding van de bevoegdheden van de Raad en de Commissie, die dramatisch verslechtert het huidige tekort aan legitimiteit van de Europese Unie, en zorgt ervoor dat de interventie van de nationale weerstand. Dit beleid is echt verontrustend dat doet geen afbreuk aan de oorzaken van de crisis.
De federale regering, vanwege haar economisch gewicht en de macht van de informele onderhandelingen, opgelegd Duitse ideeën te overwinnen van de crisis, aan de Europese Raad van ordoliberales ideeën. Hij de landen in crisis gedwongen om radicale “hervormingen”, zonder de verantwoordelijkheid over het algemeen Europees niveau van meer dat ernstige gevolgen van dit soberheidsbeleid ontbreekt elk saldo op sociaal gebied.
GEVOEL VAN NORMALITEIT NATIONALE STATE IN DUITS
Een verandering van mentaliteit komt tot uiting in deze houding tegen zwakkere partners. De hereniging van Duitsland uit het westen en 17 miljoen burgers die een andere politieke socialisatie, gemeld inderdaad terug brengt een vergeten gevoel, dat voor een Duitse nationaal-State normal.
Dit herstel van de oudste lagen van het collectieve bewustzijn is bovenop een ander element : het belang dat de Europese eenwording voordat de burgers van de oude Bondsrepubliek, die dus zien het hersteld aan haar internationale reputatie duren kan kon, zo politiek en moreel vernietigd.
Het is echter niet alleen hier over stijl. Het is in ons nationaal belang niet terug te komen weer naar deze ‘semi-hegemonique positie’ van Duitsland, pionier die de manier in twee wereldoorlogen, en het proces van Europese eenwording werd eindelijk toegestaan om te overwinnen.
Zonder een politieke verandering van de tijd in heel Europa, moeten we niet vertrouwen op de goodwill van de buren die we hebben manhandled via een beleid van opgelegde crisis van meer dan Cavalier.
We moeten zeker neem de eerste stap tot een nauwere samenwerking, maar vooral onze vastberadenheid om structureel overbodig Duitse leiderschap tonen en tonen van onze bereidheid om uit te voeren samen met de France van nieuwe initiatieven, op goede voet met haar, op gelijke voet – terwijl correctie naar de plaats van de kleine landen.
PUUR PRODUCT VAN DUITSE WANTROUWEN
De manoeuvreerruimte van de Commissie, de Raad en de Europese CentraleBank, in de tussentijd uitgebreid op de informele modus, moeten het voorwerp van een legitimatie achterstand op het gebied van de situatie die is ontstaan door de crisisbeheersing. Het gaat hier om verschillende sets.
In alle gevallen nam het Europees Parlement, met inbegrip van waar hij was een partner in het wetgevend proces, geen actieve deel de verraderlijke versterking van de bevoegdheden van de organen van de Europese Unie.
Het fiscale pact van 2 maart 2012 is een Verdrag van het internationale recht tussen lid-staten van de Europese Unie (met uitzondering van Groot-Brittannië). Dit vreemd behandeld is een product van het Duitse wantrouwen : met het oog op bescherming, hij scoorde nogmaals in de grondwetten van de besluiten van de Europese Unie worden genomen voor een lange tijd over tekorten en van de niveaus van geautoriseerde staatsschuld–met sancties wegens niet-naleving.
Met het Europees stabiliteit mechanisme (ESM), zijn de leden van de Europese Monetaire Unie een financieringsinstrument voor de begrotingen van de staat in de problemen, maar de organen van MY nog niet onderworpen aan enige parlementaire controle gemaakt. Omdat de vorm van het internationale Verdrag een democratische legitimatie voor deze samenwerking toestaat.
Het beruchte Six-Pack trad in werking op 13 December 2011, met de instemming van het EuropeesParlement. Deze bepalingen verdiepen intergouvernementele samenwerking met doelstellingen voor de hervorming van het stabiliteits- en groeipact ; Ook bouwden ze een controlesysteem gewijd aan macro-economische onevenwichtigheden.
GEBREK AAN LEGITIMERING
De organen van de Europese Unie geen elke legitimiteit aan deze bevoegdheden. Inderdaad, de Commissie kan nu ingrijpen in staat begrotingsprogrammering, preventief, tot einde van de controle, en te bepalen patches, zelfs terwijl ze mag het door de Europese Raad, terwijl het Parlement kan hooguit worden geïnformeerd, op voorwaarde dat express de wens.
Tot slot, het EuropeesParlement ontbreekt tijdelijk een lichaam waarschijnlijk aan tijdens de krachtige Euro-groupe gemaakt door de Europese Raad. Zonder de vorming van een Permanent Comité van niet-lidstaten van de Monetaire Unie, kan niet het Parlement zelfs goed uitoefenen zijn zeggenschapsrechten verbonden, in ieder geval veel te zwak.
De tweedeling van Europa tussen betalers en landen die profiteren van deze betalingen dringt het er bij, in nationale openbare leven, de wederzijdse beschuldigingen en het aanwijzen van zondebokken. De samengebouwd vervormde waarneming van ongelijke lot in de crisis tot obsceniteit in Duitsland ook door een onjuiste interpretatie van de oorzaken van de crisis versterkt is.
Omdat de Griekenland behalve, de directe oorzaak van de schuld overhang was de evolutie van de schuld van de Staten privé, en niet, zoals beweerd, het fiscale beleid van de regeringen betrokken. Maar het is vooral de manier om zich te concentreren op de kwestie van de staat de schulden, die de actieve repressie verklaart, tot op heden in de crisisbeheersing, fundamentele structurele problemen.
Zeker, de schuldencrisis staat kan worden vermeden, alleen omdat de Europese CentraleBank heeft gesimuleerd overtuigend een gemeenschappelijke garantie, d.w.z. deze fiscale soevereiniteit ontbreekt de Unie- en dit in strijd is met het verbod op het alle lease-out, ieder externe bailout. Maar verantwoordelijkheid voor restitutie die is van de Europese CentraleBank is niet het gebrek van de essentiële constructie van de Monetaire Unie.
ZELFGENOEGZAAM BELEGGERS
Specialisten in politieke economie aandacht lang een verkeerde diagnose gesteld omstandigheden in de eurozone voor een gemeenschappelijke monetaire ruimte. Als gevolg van verschillen in de reële economie in de huidige rekeningsaldo’s van de verschillende nationale economieën geven uniforme rente valse signalen aan de regeringen. Één maat voor iedereen past geen (“een dezelfde grootte voor alle niet geschikt voor iedereen”).
Zonder gemeenschappelijke economische regering, zal de kloof die die scheidt van de capaciteit van de structureel verschillende economieën blijven groeien.
De politieke lijn gevolgd door de Duitse federale regering enige zorg is te behagen van beleggers. Ze voorgeschreven in crisis Staten, naast de noodzakelijke hervormingen van de administratie en markten werk, soberheid en dit ten koste van lonen, sociale uitkeringen, openbare diensten en investeringen in de infrastructuur van de staat, in een contraproductieve manier.
Het is juist de echte gebrek in de bouw van de Monetaire Unie is het gebrek aan politieke Unie die moet worden verholpen. Zonder de institutionele kaders van een fiscaal en economisch beleid consistent commune (met gevolgen voor een gemeenschappelijk sociaal beleid), zal het structurele gebrek aan evenwicht tussen de verschillende economieën erger.
Consolidatie beleid woont op de valse veronderstelling dat crisis Staten zijn kunnen inhalen, op hun eigen, economische, in een felle competitie met lid staten fundamenteel concurrerender zijn dan hen – hoewel hun fiscale en fiscale beleid flexibiliteit is sterk verminderd…
In plaats van het opleggen van een specificaties op de nationale regeringen, en voor de behandeling van de burgers van een democratische gemeenschap als onverantwoordelijk minderjarigen, moeten de Raad en het EuropeesParlement samen kunnen beslissen over de richtsnoeren voor de fiscale, economische en sociale beleid.
TEGEN RADICALISERING VAN DE VICIEUZE CIRKEL
De uitoefening van de tot nu toe gevoerde beleid kan alleen de vicieuze cirkel die wordt geactiveerd door de drie problemen verergeren. Meer de bevoegdheden van de Raad en de Commissie over de tenuitvoerlegging van het beleid van consolidatie, uitbreiden en meer bestuur gevoerd achter gesloten deuren gemaakt van bewust burgers van de legitimatie van de meer zwakkere groeiende technocratie gewicht – en meer federale overheid vindt zichzelf vast in het dilemma van de positie van haar semi-hegemonique.
In de tussentijd de sterke geneeskunde opgelegd met onverzettelijkheid, geprijsd op politieke vernedering van hele volkeren, en de sociale achteruitgang van de generaties, sociale lagen en hele regio’s, zodat de economieën van de landen in crisis “de paarden weer drinken” heeft wizened : met andere woorden, beleggers terugkomen.
Maar zelfs als beleggers terug zijn, ontkomen we niet aan nog meer echte problemen. Het volstaat om juridisch leveren en toe te passen op de technocratische mode het politieke model van vredesopbouw. Nemen we de kwestie door een stuk of door een ander, een politieke verandering met betrekking tot de overdracht van de soevereiniteit over nationale grenzen doet dat teveel verwachten.
En dat is onverenigbaar met deze fictie dat de lidstaten soeverein moeten zoals ze eerder waren. De Duitse bondsregering moet beslissen of voor te stellen de andere regeringen van de eurozone, in hun eigen langetermijnbelang, een nieuwe configuratie van de Monetaire Unie, en vervolgens omgezet in een democratisch gelegitimeerde Euro-Unie.
Alleen de federale regering is in staat het initiatief te nemen. Hij alleen is in een positie om de France en de landen van het zuiden van Europa, waar een verzaking van de soevereiniteit en diepere integratie niet verhogen enthousiasme, een oplossing, alsook economisch beleid voor te stellen.
EEN PRODUCT VAN EEN ELITE
Natuurlijk, kon een zeer lang en moeilijk proces beginnen door dit één signaal. Bovendien zou het signaal in kwestie geloofwaardig alleen als het was tegenover vier dingen : aanvaarden van een Europa met twee snelheden. afzien van het intergouvernementalisme ; streven naar een Europees partijenstelsel ; en neem een pauze van de huidige modus operandi van de Europese politiek, die het product van een elite is. Neem deze vier punten een na de andere.
De huidige instellingen van de Europese Unie moeten worden gedifferentieerd, dus dat is een Euro-Unie openstaan voor nieuwe toetredingen van andere staten van de Europese Unie (en eerst en vooral de Polen).
Een Unie met een hart en een periferie kunnen voort te zetten, bijvoorbeeld de Britse wensen van een retrocessie van bepaalde vaardigheden, evenals aan een controversiële lidmaatschap wil (zoals bijvoorbeeld die van de Turkije), mits dit mogelijk onder de huidige Verdragen is.
Maar een verandering in het primaire recht zou eerst onvermijdelijk op de uitvoering van een beleidswijziging te beslissen eerst en vooral binnen de Euro-groupe.
De intergouvernementele methode, en zijn voorrang verder versterkt door de crisis, moeten permanent geschrapt ten gunste van de communautaire methode. Martin Schulz, de Duitse voorzitter van het Europees Parlement, werken hard bij dit, met een grote macht van overtuigingskracht.
Tijdens de bijeenkomst van de staatshoofden en regeringsleiders, waarvan de legitimiteit uitsluitend op de nationale verkiezingen berust, is op maat gemaakt voor de onderhandelingen over het compromis tussen een rigide nationale belangen, de vorming van politieke zal in een Parlement opgebouwd uit fracties maakt mogelijk een tegenwicht van nationale belangen door een veralgemening van de belangen over de landsgrenzen heen.
ONTWIKKELING VAN EEN SYSTEEM VAN EUROPESE PARTIJEN
De verkiezingen van het EuropeesParlement bieden de eerste gelegenheid voor een politisering van de agenda, met decor van crisisbeheersing hoogst controversiële in heel Europa. Eerst en vooral, kunnen gemeenschappelijke kandidaten, buiten de nationale grenzen, make zichtbaar verschillende programma’s – en in deze manier verschillende mogelijkheden van echt alternatief stemmen.
Zonder dergelijke politisering, de verkiezingen van het EuropeesParlement kunnen niet verdienen de naam van democratische verkiezingen – en dergelijke politisering eigenlijk nog niet heeft plaatsgevonden. Een systeem van Europese partijen moeten ook van deze begin er.
Tot slot, de politieke elites moeten stoppen met snijden hun lokale kiezers Europees beleid, en stoppen als deze populistische mengsel verzonnen thuis, met inbegrip van de basisingrediënten zijn een systematische belediging van Brussel en een retoriek van zondag opmerkingen kandidatuur pro-Europa engagement strikt tot niets.
Verslaan van hun routines, kon deze politieke elites de strijd van adviezen, niet alleen met de aanhangwagen van de enquêteurs, maar met objectieve eerste resoluut formulier publieke opinies structuur. Want tot nu toe nationale openbare leven algemene zijn gemaakt van misvattingen over ‘Brussel’, en geen sterke meningen geïnformeerd, kunnen elkaar serieus concurreren.
Wij in Europa van slimme mensen, en niet het soort van sentimentele politieke ficties van rechts populisme zou ons ervan overtuigen dat ze bestaan. Voor een supranationale democratie blijven verankerd in nationale staten, hebben we hoeven niet van alle Europese burgers, maar van geïnformeerde personen, hebben geleerd dat zij beide, samen in een zelfde mensen, de burgers van een staat en burgers Europeanen.
Deze burgers kunnen over het geheel genomen door deel te nemen in hun respectieve nationale publieke leven, deelnemen aan een vorming van de politieke wil in heel Europa. Om dit te doen, hebben we behoefte aan niets anders alleen bestaande nationale openbare leven en bestaande media.
Terwijl TV en landelijke dagbladen bewust is van de besprekingen op in elk van de andere landen over relevante thema’s en met betrekking tot alle burgers van de Unie, de nationale openbare leven open met elkaar zijn verbonden werken.
Vertaald uit het Duits door Frédéric Joly
Filosoof. Geboren in 1929, leidde hij het Instituut voor sociaal onderzoek in Frankfurt am Main (Duitsland) door het nemen van de rest van Theodor Adorno tot en met 2001. Theoreticus van de “ethiek van discussie” en van “grondwettelijk patriottisme” – gehechtheid aan democratie buiten de natie-hij regelmatig in het Duitse en internationale druk op voor de Europese opbouw. Auteur van vele boeken, publiceerde hij “De Grondwet voor Europa”, Gallimard, 2012.