DE CULTUUR

Door Henri Bartoli

Uittreksel van het voorwoord aan het werk van Dominique Leroy

„Economie van de kunsten van de levende voorstelling – Proef op de betrekking tussen economisch en de esthetica“

Harmattan Ed., Parijs 1992

Henri Bartoli

De cultuur is geen „sector“. Zij is „de definitie zelf van de mens“.

De cultuur wordt eerst ontvangen, en in deze richting is zij, geheugen, traditie, kennis van de werken van de kunst en de gedachte verkregen dat wij de vorige generaties nalaten en dat ons de aanwezige generatie verschaft ; maar zij is eveneens directe, vrije, concrete uitdrukking, van het leven van de maatschappij in haar inspanning om een hogere graad van mensheid te treffen, scheppende kracht van nieuwe menselijke waarden.

Als essentieel de rol van de erfenis is, bestaat geen enkel gebied van de cultuur in de opeenstapeling van kennis en de wachter van een deponeren. Zij is niet „de kennis“, nog minder monsterneming van onderbroken kennis, min of meer goed werden gecontroleerd door de wetenschap. Zij is geen „hoeveelheid“ geleerde en overgebrachte begrippen. Zij is een deelname aan de oprichting van de economische en sociale werkelijkheid, een diepe verandering van het onderwerp dat het aan meer mogelijkheden door meer binnenlandse verzoeken, en meer capaciteiten van antwoord op de aanwezigheidseisen beschikt die hem van de buitenwereld komen. Samuel von Pufendorf (*) zei van haar, in 1686, qu ‘ zij „maakt iedereen het mogelijk om een echt menselijk leven dank zij de steun, de werkzaamheden en de ontdekkingen van de andere mannen te bereiken, maar ook dank zij de inspanning en de discussie persoonlijk van iedereen, of nog dank zij de goddelijke inspiratie“. Jean Lacroix gezegd van haar, vandaag, dat zij ten doel heeft de mens ten opzichte van de wereld, ten opzichte van de anderen, en ten opzichte van God te plaatsen.

(*) Rechtsgeleerde en Duitse filosoof van het natuurlijke Recht

De mensheid is bestemd om de geschiedenis te schrijven. Zij moet het doen vanaf de richting van de kerkgemeenschap van de Soort ; het is dat die aan de Politiek zijn volledigheid verleent. „Het echte beleid, nog schriftelijk Jean Lacroix, het is de geschiedenis van de morele implementatie in het menselijke worden“. De cultuur bestaat daarin om, zonder onderbreking, een inspanning op het gebied van universele kerkgemeenschap te verrichten en voort te zetten. Zijn diepste probleem is die van de oprichting door ons zelfs van onze mensheid, van de implementatie voor iedereen, concreet, van het recht om man te zijn.

De cultuur „gedaan“ niet, laat zij „doen“ omdat zij betekent wat is te doen. Het heel gebouw van de cultuur kan, in dit opzicht, als de lange omweg beschouwd worden die van de actie uitgaat en terugkeert aan de actie. In een richting, is de cultuur een bijlage van de verwerkingsbedrijven van het menselijke milieu door het werk, maar zij is veel meer, zij is het woord dat transcendeert en overschrijdt. Met haar, dringt de dialoog door en loopt de wereld van het werk over.

„Infrastructuur“ erg zoveel als „bovenbouw“, wordt de cultuur van technische, wetenschappelijk, economisch, politieke, esthetische, morele waarden gedaan, die het voorrecht van geen enkel volk of beschaving, van geen enkele elite zijn of indeelt, maar die ze iedereen oversteken. Dat de cultuur de universaliteit niet meer, verarmt zij zich, zich verstart, wordt inculture beoogt. Dat een klasse of een groep het beweert te hamsteren, is zij slechts nog academisme, sophistication, mystification. Dat een regering het onderwerpt, verstikt zij en richt in spot. Geworden, direct of niet, instrument van het gebruik of de heerschappij van een klasse, een volk, of een volk, is zij schuldig. Waarschijnlijk is het daar de reden waarvoor de revolutionaire gedachte, onder alle speelruimte, een verontwaardiging tegen bepaalde vormen van de cultuur stimuleert die hem lijken zich aan de bedorven cultuur te identificeren, „eigendom“ daarvan die het gebruiken om beter hun macht op te stellen en beter hun belangen dienen.

Het elementaire probleem, dat alle de anderen in deze tijd conditioneert waar de fundamentele kosten van het menselijke statuut van het leven niet voor de menselijke massa’s worden gedekt, is dit probleem die van de toegang tot deze levensstijl die het culturele bestaan is. Massa’s, ook in de industrielanden, blijven zeer onder het gemiddelde van het materiële niveau en cultureel, slecht intellectueel worden gevormd en van het verbruik van de cultuurgoederen uitgesloten. Wanneer de scheiding zich tussen een zogenaamde bebouwde elite vestigt en een massa die geen werken kan proeven die niet voor haar worden gedaan, heeft aan de cultuur aan zijn functie gebrek. Gescheiden van zijn volk, wordt de intelligentie hem waterdicht of onduidelijk, en slechts nog is de intelligentsia tevreden van zelf en genomen aan haar eigen spel ; bij gebrek aan een volk om het te dragen, houdt de kunst op met kerkgemeenschap te zijn en kan de schoonheden van de wereld vieren en van de vreugde niet meer blijk geven.

Een beleid van de cultuur is oorspronkelijk slechts in zoverre, verre van zich ertoe te beperken om het behoud van het erfdeel te waarborgen, zij door de wil wordt bewogen om een eerbiedigere nieuwe wereld te creëren van de menselijke waarden. Hervormer minstens, revolutionair meer diepgaand, vindt zij niet haar oorsprong in het zuivere spel van getrotseerde sociale machten, maar in het morele bewustzijn. Politiek voor de mens, is zij op absoluut wezenlijke wijze het beleid inzake oprichting inzake de mens door de mens niet en valt met de morele verplichting samen die, enig, aan de politieke verbintenis in zijn historische werkelijkheid (tenminste zolang hij wordt vervormd) een universele waarde verleent.

De cultuur tegen het fanatisme | Frans centrum | Startpagina